1- تردید در مورد الزام آور بودن حکم داور . گاهی در برخی شروط داوری امکان رجوع به دادگاه هم پیشبینی می‌شود و یا عبارات شرط به نحوی است که به الزام آوری و قطعیت رای داور خدشه وارد می‌کند.

2- تعیین شخص خاص به عنوان داور ، تعیین اوصاف خاص و متعدد برای داور یا ذکر داور مرضی الطرفین‌. اگر یک فرد خاصی به عنوان داور انتخاب شود و درفرضی که قبل از شروع داوری فرد اهلیت خود را از دست دهد ، فرد منتخب نخواهد یا نتواند که داوری را انجام دهد داوری با مشکل مواجه می‌شود. همچنین انتخاب داور مرضی الطرفین در هنگام بروز اختلاف عملا ناممکن است‌. چون بسیار بعید است که طرفین در هنگام اختلاف به توافق نسبت به داور برسند.

3- تعیین نهاد داوری بی ثبات یا نهادی که اساسا به طور تخصصی داوری نمی کند‌. در داوری سازمانی باید یک سازمان داوری معتبر تعیین شود چون در غیر این صورت شرط داوری که یک سازمانی یا موسسه‌ای را اکنون ازبین رفته است را انتخاب کرده باشد با اختلال رو‌به‌رو است‌.

4- ضرب الاجل ها و مدت داوری کوتاه و غیر منطقی . ممکن است در شرط داوری مدت معینی را برای داوری یا سایر روش‌های جایگزین حل و فصل اختلاف تعیین شود‌. اگر این مدت متناسب با نوع و ماهیت اختلاف نباشد یا داور مجبور می‌شود با عدم دقت لازم به رسیدگی و صدور رای بپردازد یا عملا آن دعوا بی نتیجه می‌ماند و رایی متناسب با ان صادر نمی‌شود‌.

5- سبک داوری بالا_ پایین / بیس بالی‌. به این معنی است که هر یک از طرفین داوری مبلغ مشخصی را به عنوان جبران خسارت ناشی از دعوا تعیین می‌کنند و داور پیشنهاد یک طرف را قبول می‌کند. برخی معتقدند داور باید پیشنهاد کمتر بپذیرد چون منصفانه تر است ‌. اما در هر حال عملا این روش اختیار داوری را محدود می‌کند‌. 

میلاد گازرانی