داوری به عنوان یکی از روش‌های حل و فصل اختلافات که بر توافق و رضایت طرفین استوار است، به دلیل مزایا و ویژگی‌های منحصر به فرد خود، تبدیل به مهم‌ترین روش حل و فصل اختلافات شده است. به گونه‌ای که هم‌اکنون بسیار از تجار و اشخاص حقوقی و حقیقی به دلیل مزایای خاص این روش، ترجیح می‌دهند که ابتدا اختلاف خود را از طریق داوری حل و فصل نمایند و از طرح دعاوی حقوقی در مراجع دادگستری خودداری می‌کنند. پس پیشنهاد اول اکثر مشاوران حقوقی برای تضمین منافع موکلان خود، انتخاب داوری برای حل اختلاف است.

اولین ویژگی‌ داوری، رضایی بودن آن است. به این معنا که طرفین اختلاف خود قبل از بروز اختلاف (از طریق شرط داوری مندرج در قرارداد) یا بعد از بروز اختلاف (از طریق موافقت‌نامه داوری) انتخاب و توافق می‌کنند که اختلاف آنها از طریق داوری حل و فصل گردد. داور بدون چنین توافق و رضایتی صلاحیت رسیدگی به اختلاف طرفین را ندارد و معمولا باید چنین رضایتی برای شروع داوری وجود داشته باشد. در نتیجه براساس همین توافق نیز اصول و آیین دادرسی و قانون حاکم بر جریان داوری را تعیین می‌کنند. داور باید اختلاف موجود را در راستای همین توافق حل و فصل نماید و جریان داوری را براساس آیین دادرسی انتخابی طرفین شروع و تمام نماید. این ویژگی داوری نقطه تمایز آن با مراجع قضایی و دادگاه است. برای ارجاع دعوا به دادگاه نیاز به توافق طرفین نیست و همچنین در دادگاه‌ها قاضی براساس آیین دادرسی بر همان دادگاه دعوا را رسیدگی می‌نماید و طرفین اختیاری در تعیین قانون آیین دادرسی حاکم ندارند.

برعکس ارجاع دعوا به مراجع قضایی و دادگاه‌ها که ممکن است مدت زمانی زیادی طول بکشد تا دعوا به سرانجام برسد.، دومین ویژگی داوری این است که معمولا از سرعت بیشتری نسبت به دادگاه برخوردار است و داور در صورت تعیین مدت زمان داوری توسط طرفین، باید در مدت زمان معین اختلاف را رسیدگی و رای داوری را صادر نماید. امروزه زمان مهم‌ترین عامل پیشرفت تمامی کسب‌وکار ها و تجارت‌ها است و برای بسیاری از اشخاص مهم است که از اتلاف زمان جلوگیری کنند و اختلاف خود را با سریع ترین شکل ممکن حل نمایند. در نتیجه داوری برای بسیاری از تجار که علاقه‌مند هستند اختلاف آنها سریعا رسیدگی و رای داوری صادر شود، بسیار ارزشمند است و باعث می‌شود منافع تجاری طرفین احتلاف به خطر نیافتد.  

فرزاد مظهری